Γιατί δεν μπορώ να κρατήσω τη δίαιτά μου;

Υπάρχει μία κατάσταση στην οποία κάθε γυναίκα έχει βρεθεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της: η αίσθηση αδυναμίας και ανεπάρκειας όταν σε μια προσπάθεια δίαιτας, η ζυγαριά έχει κολλήσει, αυτολύπησης όταν έχει ενδώσει σε έναν πειρασμό κι έχει ”χαλάσει” τη δίαιτα, έχει παρεκτραπεί. Είναι επίσης γνωστές και οι υποσχέσεις που ακολουθούν, όπως, “Από εδώ και στο εξής θα είμαι πιο εγκρατής”, ή “Αρχίζω ξανά από εβδομάδα δίαιτα”. Τι ακριβώς συμβαίνει στον ψυχισμό μας λοιπόν, όταν αποφασίζουμε να κάνουμε δίαιτα; Και γιατί τόσο συχνά, όλα πάνε τόσο στραβά;

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να εξετάσουμε, είναι κατά πόσο η απόφασή μας για δίαιτα, αντανακλά μια πραγματική μας ανάγκη. Άτομα παχύσαρκα και υπέρβαρα (υπάρχουν σαφή ιατρικά κριτήρια γι αυτές τις κατηγορίες), είναι πιθανό μέσα από την απόφασή τους για περιορισμό της τροφής να ανταποκρίνονται στην ανάγκη τους για υγεία και καλύτερη φυσική κατάσταση. Υπάρχει όμως κάποια άλλη ανάγκη που σπρώχνει τις γυναίκες (τα τελευταία χρόνια και άντρες) με φυσιολογικό σωματικό βάρος, να θέλουν μόνιμα να χάσουν ”άλλα πέντε κιλά”;

Αυτόματα, σκέφτεται κανείς τα κοινωνικά πρότυπα, όλες τις εντολές που έχουμε ενδοβάλει, ή "καταπιεί αμάσητες" για το πώς πρέπει να είμαστε ώστε να μας αποδέχονται κι εμείς με τη σειρά μας να εγκρίνουμε τον εαυτό μας. Δυστυχώς, επειδή δεν έχουμε εκπαιδευτεί να βρίσκουμε μόνοι μας το νόημα της ζωής μας, αναζητάμε απ΄έξω την καθοδήγηση, κι έτσι φτάνουμε να πιστεύουμε αυτό που ο δυτικός πολιτισμός του 21 αιώνα, μάς υπαγορεύει: ευτυχία είναι ιδανικό εισόδημα, ιδανικός σύντροφος, ιδανικό βάρος. Με μια περίεργη γνωστική διαστρέβλωση μάλιστα, όλα μοιάζουν να απορρέουν και να καταλήγουν στο ίδιο πράγμα: όσο πιο αδύνατη είμαι, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχω για επαγγελματική και προσωπική επιτυχία. Όσο δεν έχω το ιδανικό βάρος, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για μένα, να πετύχω σε άλλους τομείς. Και έτσι απλά, η πραγματική μας ανάγκη να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, μετατρέπεται σε κυνήγι για τον έλεγχο του βάρους μας.



Η παραπάνω ανάλυση, μάς εξηγεί πώς για λάθος λόγους μπαίνουμε σε δίαιτα, ταλαιπωρώντας τον εαυτό μας και αποπροσανατολίζοντάς τον, από τα πραγματικά του προβλήματα και τις ανάγκες. Δεν εξηγεί όμως, γιατί κάνουμε δίαιτα ξανά και ξανά, γιατί ξαναπαίρνουμε τα κιλά που χάσαμε, γιατί τη χαλάμε μόλις μας σερβίρουν το αγαπημένο μας πιάτο.
Ο λόγος, είναι η εσωτερική σύγκρουση που αναπτύσσεται εξαιτίας των μη αφομοιωμένων ενδοβολών που περιγράψαμε. Συγκεκριμένα, υπάρχει μέσα μας μια φωνή που προέρχεται από όλα όσα έχουμε δεχθεί ως "πρέπει και σωστά", και μας υπαγορεύει τι πρέπει να κάνουμε, μας διορθώνει, μας επαναφέρει στην τάξη. Είναι μια φωνή συχνά ελεγκτική, άκαμπτη, αυταρχική, κριτική, απορριπτική ("Πώς είσαι έτσι, ποιος θα σε κοιτάξει τόσο χοντρή, ποιο είναι το πρόβλημά σου" κτλ). Είναι ο αφέντης που διατάζει, απαιτεί και τιμωρεί. Όπως κάθε αφέντης, χρειάζεται και έναν δούλο να διατάζει. Αυτόν το ρόλο παίζει το κομμάτι του εαυτού μας που είναι πιο ανώριμο, ανεύθυνο, αναβλητικό, τεμπέλικο, κτλ. Είναι αυτό που λέει: ”Έκανα ό,τι μπορούσα, ήταν πολύ δύσκολο, θα αρχίσω από Δευτέρα” κτλ. Έτσι, ενώ το ελεγκτικό μας κομμάτι προσπαθεί να μας επιβάλει με το ζόρι το σωστό, το αντιδραστικό μας κομμάτι μάς χειρίζεται με ελιγμούς και δικαιολογίες. Πολλές φορές, αυτή η σύγκρουση μάς είναι γνωστή, άλλες φορές, αν ταυτιζόμαστε περισσότερο πχ. με τον αφέντη, είναι ασυνείδητη. Είναι ένα δίπολο που κινείται σαν εκκρεμές πότε στον ένα πόλο και πότε στον άλλο. Όταν κερδίζει ο αφέντης, πετυχαίνει, αλλά καταπιέζει. Όταν κερδίζει ο δούλος, είναι χαλαρά, αλλά έχει συνέπειες. Κάθε εκκρεμές ισορροπεί στο κέντρο. Γι αυτό η σύγκρουση δε μπορεί να σταματήσει να έχει ανασταλτικά αποτελέσματα σε κάθε προσπάθειά μας να κάνουμε δίαιτα, παρά μόνο αν αναγνωριστεί και αφομοιωθεί. Αν επέλθει ισορροπία. Αυτό σημαίνει να δοθεί χώρος να εκφραστούν και τα δύο συγκρουόμενα κομμάτια και να ενσωματωθούν ως δικά μας. Χρειάζεται να ανιχνευθεί η θετική τους λειτουργία, ο λόγος δηλαδή που υπάρχουν μέσα μας και τα δύο.

Και στη συνέχεια πρέπει αυτά τα δύο μας κομμάτια να μιλήσουν μεταξύ τους σαν καλοί φίλοι. Πχ. μπορεί να πει ο δούλος στον αφέντη: ”Το ξέρω ότι μου μιλάς έτσι για να με προστατεύσεις, αλλά αυτό δε με βοηθά καθόλου, πρέπει να βρεις άλλον τρόπο”. Αυτή είναι μια διαδικασία δύσκολη και μοναδική για τον καθένα. Αλλά όπως συμβαίνει και σε όλες τις συγκρούσεις μας, υπεύθυνη και άκρως απελευθερωτική.

Όσοι το πάρετε πραγματικά απόφαση, ρίξτε και μία ματιά, σ
την ενότητά μας "αδυνάτισμα", όπου θα βρείτε θέματα και λύσεις για όμορφη σιλουέτα!

Από την Ειρήνη Γεωργίου, Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt
Το είδα: womannow.gr