Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής. Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:
"Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. "
Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
- Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
- Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου.
- Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
- Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
- Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
- Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.
Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Όσο, δηλαδή, η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...
Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες»:
Ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερστις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των « εσωτερικών συγκρούσεων».
Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν... μαγικές.
Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν... μαγικές.
Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της. Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει: τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη, εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά. Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο.
Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.
Συμπέρασμα: Χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού! Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ.. Ας σημειώσουμε, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης. Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;
Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα · - Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία · - Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική · -
Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική · - Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική. Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής.
Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: "αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ,δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω ", και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε… Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει.
Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο. Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων ,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος. Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε ; Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας.
Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε.
Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν... - να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.
Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. - να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.
Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε : στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)]. Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας. - να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους :
Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβηνα μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ...
Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. - να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε. Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά : η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο. - οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος.
Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ. - να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό.
Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους. - να συγχωρούμε : τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.
Συμπεράσματα:
Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα ... Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια. Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.
Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα ... Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια. Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.
Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη. Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε ;Αυτό θα εξαρτηθεί από μας."
Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR)
Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR)
Στις 18 Αυγούστου 1978, ο γιατρός Dr. Ράϊκε Γκέρντ Χάμερ, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο διευθυντής παθολόγος της ογκολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου του Μονάχου στην Γερμανία, έλαβε την συνταρακτική είδηση πως ο γιος του Ντιρκ είχε πυροβοληθεί. Ο Ντιρκ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1978. Λίγους μήνες αργότερα, ο Dr. Χάμερ διαγνώσθηκε με καρκίνο των όρχεων. Επειδή ποτέ δεν είχε ασθενήσει σοβαρά, αμέσως υπέθεσε πως η εμφάνιση του καρκίνου, ίσως και να σχετίζεται με την τραγική απώλεια του γιου του. Της Κάρολαϊν Μάρκολιν Ph.D.,Βανκούβερ, Καναδάς
ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ (ΝΓΙ) - Το Ιατρικό Πρότυπο του Dr. Χάμερ
Ο θάνατος του Ντιρκ και η προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο τον ώθησε να διερευνήσει το προσωπικό ιστορικό των ασθενών του. Σύντομα ανακάλυψε πως όπως και εκείνος, είχαν και αυτοί ζήσει κάποιο εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός πριν από την εμφάνιση του καρκίνου. Η παρατήρηση αυτής της νοητικο-σωματικής σχέσης δεν τον εξέπληξε καθόλου. Πολυάριθμες μελέτες είχαν ήδη δείξει πως ο καρκίνος, όπως και άλλες ασθένειες, συχνά παρουσιάζεται μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Ο Dr. Χάμερ όμως προχώρησε την έρευνά του κατά ένα κοσμοϊστορικό βήμα. Ακολουθώντας την υπόθεση πως όλες οι σωματικές λειτουργίες ελέγχονται από τον εγκέφαλο, ανέλυσε τις αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου των ασθενών του και τις αντιπαρέβαλε με το ιατρικό ιστορικό τους. Τότε ανακάλυψε πως κάθε ασθένεια – όχι μόνο ο καρκίνος! – ελέγχεται από την δική του συγκεκριμένη περιοχή στον εγκέφαλο και συνδέεται με κάποιο πολύ συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο, «συγκρουσιακό σοκ» (conflict shock). Το αποτέλεσμα της έρευνάς του είναι ένας επιστημονικός χάρτης που απεικονίζει την βιολογική σχέση ψυχής - εγκεφάλου με τα όργανα και τους ιστούς του συνόλου του ανθρώπινου σώματος. ( Ο «Επιστημονικός Χάρτη της ΝΓΙ είναι ήδη διαθέσιμος στην Αγγλική γλώσσα).
Ο Dr. Χάμερ ονόμασε τελικά τα ευρήματά του «Οι Πέντε Βιολογικοί Νόμοι της Νέας Ιατρικής», επειδή αυτοί οι βιολογικοί νόμοι, που ισχύουν στην περίπτωση κάθε ασθένειας, προσφέρουν μια εντελώς νέα κατανόηση των αιτιών, της ανάπτυξης και της φυσικής διαδικασίας ίασης των ασθενειών. (Ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό παρερμηνειών των ανακαλύψεών του και με σκοπό να διαφυλάξει την ακεραιότητα και αυθεντικότητα της επιστημονικής του εργασίας, ο Dr. Χάμερ έχει πλέον νομικά κατοχυρώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του υπό την ονομασία Νέα Γερμανική Ιατρική (ΝΓΙ) (German New Medicine® GNM). Ο όρος «Νέα Ιατρική» (New Medicine) δεν ήταν δυνατό να κατοχυρωθεί διεθνώς.
Το 1981, ο Dr. Hamer παρουσίασε τα ευρήματά του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen ως μετα-διδακτορική διατριβή. Όμως, μέχρι σήμερα το Πανεπιστήμιο έχει αρνηθεί να προβεί σε δοκιμές επαλήθευσης της έρευνας του Dr. Χάμερ παρά το γεγονός ότι υποχρεούται νομικά να το κάνει. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περίπτωση στην ιστορία των πανεπιστημίων. Ομοίως η επίσημη ιατρική κοινότητα αρνείται να αποδεχθεί τις ανακαλύψεις του παρά τις 30 επιστημονικές επαληθεύσεις τους τόσο από ανεξάρτητους ιατρούς όσο και από επαγγελματικούς ιατρικούς συλλόγους.
Ο θάνατος του Ντιρκ και η προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο τον ώθησε να διερευνήσει το προσωπικό ιστορικό των ασθενών του. Σύντομα ανακάλυψε πως όπως και εκείνος, είχαν και αυτοί ζήσει κάποιο εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός πριν από την εμφάνιση του καρκίνου. Η παρατήρηση αυτής της νοητικο-σωματικής σχέσης δεν τον εξέπληξε καθόλου. Πολυάριθμες μελέτες είχαν ήδη δείξει πως ο καρκίνος, όπως και άλλες ασθένειες, συχνά παρουσιάζεται μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Ο Dr. Χάμερ όμως προχώρησε την έρευνά του κατά ένα κοσμοϊστορικό βήμα. Ακολουθώντας την υπόθεση πως όλες οι σωματικές λειτουργίες ελέγχονται από τον εγκέφαλο, ανέλυσε τις αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου των ασθενών του και τις αντιπαρέβαλε με το ιατρικό ιστορικό τους. Τότε ανακάλυψε πως κάθε ασθένεια – όχι μόνο ο καρκίνος! – ελέγχεται από την δική του συγκεκριμένη περιοχή στον εγκέφαλο και συνδέεται με κάποιο πολύ συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο, «συγκρουσιακό σοκ» (conflict shock). Το αποτέλεσμα της έρευνάς του είναι ένας επιστημονικός χάρτης που απεικονίζει την βιολογική σχέση ψυχής - εγκεφάλου με τα όργανα και τους ιστούς του συνόλου του ανθρώπινου σώματος. ( Ο «Επιστημονικός Χάρτη της ΝΓΙ είναι ήδη διαθέσιμος στην Αγγλική γλώσσα).
Ο Dr. Χάμερ ονόμασε τελικά τα ευρήματά του «Οι Πέντε Βιολογικοί Νόμοι της Νέας Ιατρικής», επειδή αυτοί οι βιολογικοί νόμοι, που ισχύουν στην περίπτωση κάθε ασθένειας, προσφέρουν μια εντελώς νέα κατανόηση των αιτιών, της ανάπτυξης και της φυσικής διαδικασίας ίασης των ασθενειών. (Ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό παρερμηνειών των ανακαλύψεών του και με σκοπό να διαφυλάξει την ακεραιότητα και αυθεντικότητα της επιστημονικής του εργασίας, ο Dr. Χάμερ έχει πλέον νομικά κατοχυρώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του υπό την ονομασία Νέα Γερμανική Ιατρική (ΝΓΙ) (German New Medicine® GNM). Ο όρος «Νέα Ιατρική» (New Medicine) δεν ήταν δυνατό να κατοχυρωθεί διεθνώς.
Το 1981, ο Dr. Hamer παρουσίασε τα ευρήματά του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen ως μετα-διδακτορική διατριβή. Όμως, μέχρι σήμερα το Πανεπιστήμιο έχει αρνηθεί να προβεί σε δοκιμές επαλήθευσης της έρευνας του Dr. Χάμερ παρά το γεγονός ότι υποχρεούται νομικά να το κάνει. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περίπτωση στην ιστορία των πανεπιστημίων. Ομοίως η επίσημη ιατρική κοινότητα αρνείται να αποδεχθεί τις ανακαλύψεις του παρά τις 30 επιστημονικές επαληθεύσεις τους τόσο από ανεξάρτητους ιατρούς όσο και από επαγγελματικούς ιατρικούς συλλόγους.
Λίγο καιρό μετά την κατάθεση της διατριβής του, του επιδόθηκε τελεσίγραφοαπό την Πανεπιστημιακή κλινική στην οποία εργαζόταν, να αποποιηθεί τις ανακαλύψεις του, ειδάλλως δεν θα του ανανεωνόταν το συμβόλαιο συνεργασίας του με αυτήν. Το 1986, παρότι η επιστημονική του εργασία δεν είχε ποτέ καταγγελθεί επίσημα, πόσο μάλλον αποδειχθεί λανθασμένη, του αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος με το πρόσχημα της άρνησής του να συμμορφωθεί με τις αρχές της κλασσικής ιατρικής. Παρ’ όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει την έρευνά του. Μέχρι το 1987 κατάφερε να επεκτείνει τις ανακαλύψεις του ώστε να καλύπτουν πρακτικά σχεδόν κάθε γνωστή στην ιατρική ασθένεια.
Ο Dr. Χάμερ έχει διωχθεί και παρενοχληθεί για πάνω από 25 χρόνια, ιδιαίτερα από τις Γερμανικές και Γαλλικές αρχές. Από το 1977 ο Dr. Χάμερ ζει εξόριστος στην Ισπανία όπου συνεχίζει τις έρευνές του και τη μάχη για την επίσημη αναγνώριση της «Νέας Ιατρικής». Όσο όμως το καθηγητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου του Τούμπινγκεν συνεχίζει την παρελκυστική τακτική του, οι ασθενείς όλου του κόσμου θα στερούνται των ευεργετημάτων των επαναστατικών ανακαλύψεων του Dr. Χάμερ.
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
Ο Dr. Χάμερ απέδειξε ότι «κάθε ασθένεια προκαλείται από ένα συγκρουσιακό σοκ που βρίσκει το άτομο παντελώς απροετοίμαστο» (Πρώτος Βιολογικός Νόμος). Προς τιμή του γιου του, ο Dr. Χάμερ ονόμασε αυτό το απρόσμενο στρεσογόνο γεγονός Σύνδρομο Ντιρκ Χάμερ ή DHS (Dirk Hamer Syndrome). Από ψυχολογική άποψη, το DHS είναι ένα πολύ προσωπικό γεγονός διαμορφωμένο από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες, τις αδυναμίες μας, τις προσωπικές μας αντιλήψεις, τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Όμως, το DHS δεν είναι απλά μια ψυχολογική εμπειρία, αλλά περισσότερο μια βιολογική σύγκρουση που πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους.
Τα ζώα βιώνουν αυτά τα βιολογικά σοκ με όρους πραγματικούς, για παράδειγμα, μέσα από την ξαφνική απώλεια της φωλιάς ή της εδαφικής περιοχής τους, την απώλεια ενός νεοσσού, τον χωρισμό από το ταίρι ή την αγέλη τους, μέσα από μια απροσδόκητη απειλή λιμοκτονίας, ή από αιφνίδιο φόβο θανάτου. Επειδή όμως μέσω των αιώνων ο ανθρώπινος νους ανέπτυξε την ικανότητα της αφηρημένης σκέψης, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να βιώσουμε αυτές τις βιολογικές συγκρούσεις και με μεταφορικό τρόπο. Ένας άντρας ας πούμε, μπορεί να βιώσει ως «σύγκρουση εδαφικής απώλειας» την απροσδόκητα απώλεια της οικίας ή της εργασίας του. Μια γυναίκα μπορεί να βιώσει μια έντονη ανησυχία για την υγεία ενός μέλους της οικογένειας ως «σύγκρουση φωλιάς» Μία «σύγκρουση εγκατάλειψης» μπορεί να πυροδοτηθεί μέσα από ένα αναπάντεχο διαζύγιο ή από επείγουσα μεταφορά στο νοσοκομείο. Τα παιδιά συχνά βιώνουν ως «σύγκρουση χωρισμού» την επιστροφή της μητέρας τους στη δουλειά ή τον χωρισμό των γονιών τους.
Αναλύοντας χιλιάδες αξονικές τομογραφίες εγκεφάλων (CT) σχετικές με τα ιστορικά των ασθενών του, ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως την στιγμή που ο ασθενής υφίσταται το DHS, το σοκ επηρεάζει μία συγκεκριμένη και προκαθορισμένη περιοχή του εγκεφάλου δημιουργώντας μια «κάκωση» που είναι ορατή στην αξονική τομογραφία ως μια σειρά ευδιάκριτων ομόκεντρων κύκλων ( το 1989, η Siemens, εταιρεία που κατασκευάζει αξονικούς τομογράφους, πιστοποίησε ότι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι δεν ήταν τεχνουργήματα του τομογράφου). Τη στιγμή του συγκρουσιακού σοκ, τα εγκεφαλικά κύτταρα που επηρεάζονται μεταφέρουν το σοκ στο αντίστοιχο όργανο, που με τη σειρά του αντιδρά με μια εντελώς προκαθορισμένη αλλοίωση. Ο λόγος για τον οποίο συγκεκριμένες συγκρούσεις είναι άρρηκτα δεμένες με καθορισμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ότι κατά τη διάρκεια της ιστορικής μας εξέλιξης, κάθε τμήμα του εγκεφάλου προγραμματίστηκε ώστε να αντιδρά άμεσα σε συγκρούσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωσή μας. Και ενώ ο «αρχέγονος εγκέφαλος» (στέλεχος και παρεγκεφαλίδα) είναι προγραμματισμένος να αντιμετωπίζει ζητήματα επιβίωσης που αφορούν την αναπνοή, την τροφή, ή την αναπαραγωγή, ο «νέος εγκέφαλος» (ο εγκεφαλικός φλοιός) είναι κωδικοποιημένος με πιο εξελιγμένα ζητήματα όπως εδαφικές συγκρούσεις, συγκρούσεις χωρισμού, συγκρούσεις ταυτότητας και αυτό-υποτίμησης.
Η ιατρική έρευνα του Dr. Χάμερ είναι στενά συνδεδεμένη με την επιστήμη της εμβρυολογίας, καθόσον το κατά πόσο το όργανο αντιδρά σε μια σύγκρουση με δημιουργία όγκου, με καταστροφή ιστών, ή λειτουργική απώλεια, καθορίζεται από την εμβρυϊκή βλαστική στοιβάδα από την οποία προέρχονται τόσο το όργανο όσο και ο αντίστοιχός εγκεφαλικός ιστός (Τρίτος Βιολογικός Νόμος).
Το «Οντογενετικό Σύστημα Όγκων» της ΝΓΙ μας εξηγεί πως όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», που προέρχονται από το ενδόδερμα ή το «αρχέγονο» μεσόδερμα, όπως οι πνεύμονες, το συκώτι, το κόλον, ο προστάτης, η μήτρα, το χόριο, τα πλευρά, το περιτόναιο, το περικάρδιο, οι αδένες των μαστών κ.λπ., πάντα αντιδρούν στο συγκρουσιακό σοκ με πολλαπλασιασμό κυττάρων. Οι όγκοι αυτών των οργάνων συνεπώς, αναπτύσσονται αποκλειστικά κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase) – που ξεκινά με το DHS.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του πνεύμονα. Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα, είναι μια «σύγκρουση φόβου-θανάτου», γιατί σε βιολογικούς όρους ο πανικός θανάτου συνδέεται με την αδυναμία αναπνοής. Με το σοκ του φόβου-θανάτου οι κυψελίδες των πνευμόνων, που ρυθμίζουν την αναπνοή, αρχίζουν άμεσα να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας ένα πνευμονικό όγκο. Αντίθετα με την κλασσική ιατρική άποψη, αυτός ο πολλαπλασιασμός πνευμονικών κυττάρων δεν είναι μια άσκοπη διεργασία. Υπηρετεί συγκεκριμένο βιολογικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την αύξηση της χωρητικότητας των πνευμόνων ώστε να βελτιστοποιηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του οργανισμού. Οι αναλύσεις των αξονικών τομογραφιών εγκεφάλου που έγιναν από τον Dr. Χάμερ δείχνουν ότι κάθε άτομο με καρκίνο του πνεύμονα επιδεικνύει μία χαρακτηριστική διάταξη ευκρινών ομόκεντρων κύκλων στην αντίστοιχη περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου και ότι κάθε ασθενής έχει ζήσει έναν εντελώς αναπάντεχο πανικό φόβου-θανάτου πριν την εκδήλωση του καρκίνου. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η σύγκρουση φόβου-θανάτου πυροδοτήθηκε από μια διάγνωση καρκίνου την οποία το άτομο εξέλαβε ως «θανατική καταδίκη». Δεδομένου ότι το κάπνισμα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία διεθνώς, αυτή η ανακάλυψη ρίχνει νέο φως στην αινιγματική αύξηση του καρκίνου των πνευμόνων («του υπ’ αριθμόν ένα δολοφόνου») και αμφισβητεί ευθέως πως το κάπνισμα είναι αφ’ εαυτού αιτία του καρκίνου των πνευμόνων.
Ο αδενοειδής καρκίνος του μαστού, σύμφωνα με τα ευρήματα του Dr. Χάμερ,είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης-ανησυχίας «μητέρας-παιδιού» ή «συντρόφου». Αυτοί οι τύποι σύγκρουσης επιδρούν πάντα στον «αρχέγονο εγκέφαλο» στην περιοχή που ελέγχει τους γαλακτοποιούς αδένες. Μία γυναίκα μπορεί να βιώσει μια σύγκρουση «μητέρας-παιδιού» όταν το παιδί της τραυματιστεί ξαφνικά ή ασθενήσει σοβαρά. Κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης, τα κύτταρα του γαλακτοποιού αδένα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, δημιουργώντας έναν όγκο. Ο βιολογικός σκοπός του πολλαπλασιασμού των κυττάρων είναι η αύξηση της ικανότητας παροχής μητρικού γάλατος στο παιδί που υποφέρει ώστε να επιταχυνθεί η ίασή του. Κάθε γυναίκα όπως και κάθε θηλαστικό, γεννιέται με αυτό το πανάρχαιο βιολογικό πρόγραμμα. Πληθώρα περιπτωσιολογικών μελετών του Dr. Χάμερ, δείχνουν πως γυναίκες, ακόμα και όταν δεν θηλάζουν, ανέπτυξαν όγκο των γαλακτοποιών αδένων λόγω μιας έμμονης ανησυχίας για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο (ένα παιδί που βρίσκεται σε δυσκολία, έναν γονέα που ασθενεί, ή έναν αγαπημένο φίλο/φίλη για τον οποίον έχει πραγματικά λόγο να ανησυχεί).
Αυτά που έχουν ειπωθεί για τον καρκίνο των πνευμόνων και των μαστώνέχουν επίσης εφαρμογή και σε όλους τους άλλους καρκίνους που προέρχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Ο καθένας απ’ αυτούς πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο συγκρουσιακό σοκ που ενεργοποιεί ένα «Σημαντικό Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα» (Significant Biological Special Program – SBS) (Πέμπτος Βιολογικός Νόμος) που επιτρέπει στον οργανισμό να αντιπαρέρχεται τον καθημερινό τρόπο αυτόματης λειτουργίας του και να διαχειρίζεται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σε κάθε τύπο σύγκρουσης αντιστοιχεί ένα σημείο του εγκεφάλου το οποίο συντονίζει το συγκεκριμένο βιολογικό πρόγραμμα.
Ενώ τα όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» δημιουργούν όγκους κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, το αντίθετο συμβαίνει με όλα τα όργανα που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό του «νέου εγκεφάλου». Όσον αφορά τον εμβρυϊκό φλοιό, όλα τα όργανα και όλοι οι ιστοί (ωοθήκες, όρχεις, κόκαλα, λεμφαδένες, επιδερμίδα, τράχηλος της μήτρας, βρόγχοι, στεφανιαία αγγεία, γαλακτοφόροι πόροι κ.λ.π. ) που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό προέρχονται από το εκτόδερμα και το νεοεγκεφαλικό μεσόδερμα. Την στιγμή του συγκρουσιακού σοκ το όργανο που αντιστοιχεί βιολογικά σε αυτό απαντάει με εκφυλισμό κυττάρων. Η νέκρωση των ωοθηκών ή των όρχεων, η οστεοπόρωση, ο καρκίνος των οστών, τα στομαχικά έλκη, για παράδειγμα, είναι καταστάσεις που συμβαίνουν μόνο ενώ το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικού στρες που σχετίζεται με το αντίστοιχο συγκρουσιακό σοκ. Όπως αναμένεται, αυτή η απώλεια ιστών έχει το βιολογικής σκοπό της.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ιστό της εσωτερικής επιφάνειας των γαλακτοφόρων πόρων. Εφόσον το πλακώδες επιθήλιο τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων αναπτύσσεται πολύ αργότερα από τους γαλακτοπαραγωγούς αδένες, η λειτουργία των νεότερων αυτών ιστών ελέγχεται από ένα νεότερο τμήμα του εγκεφάλου δηλ. από τον εγκεφαλικό φλοιό. Η βιολογική σύγκρουση που αντιστοιχεί στο εσωτερικό τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων είναι η «σύγκρουση χωρισμού» τον οποίο βιώνει η γυναίκα ως «μου πήραν το παιδί μου ή τον σύντροφό μου από το στήθος». Ένα θηλυκό θηλαστικό μπορεί να βιώσει την ίδια σύγκρουση αν σκοτωθεί ή χαθεί το νεογνό του. Ως φυσική αντίδραση στην σύγκρουση χωρισμού ο ιστός των τοιχωμάτων των γαλακτοφόρων πόρων αρχίζει να δημιουργεί ελκώσεις. Ο σκοπός αυτής της απώλειας ιστών είναι η αύξηση της διαμέτρου των γαλακτοφόρων πόρων, ώστε το γάλα που δεν χρησιμεύει πλέον να μπορεί να αποστραγγιστεί ευκολότερα αντί να μαζεύεται στο στήθος. Κάθε γυναικείος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος με αυτήν τη βιολογική αντίδραση. Επειδή το γυναικείο στήθος είναι, μιλώντας με βιολογικούς όρους, συνώνυμο με την γαλουχία και την φροντίδα, οι γυναίκες βιώνουν αυτές τις συγκρούσεις σε περίπτωση αιφνίδιων χωρισμών από κάποιον για τον οποίο νοιάζονται έντονα. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φυσικά συμπτώματα κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, εκτός ίσως από μια περιστασιακή ελαφρά αίσθηση «τραβήγματος» στο στήθος.
ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε επίσης, πως με την προϋπόθεση της επίλυσης της σύγκρουσης κάθε ασθένεια εκτυλίσσεται σε δύο φάσεις (Δεύτερος Βιολογικός Νόμος). Κατά την πρώτη, ή αλλιώς φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase – ca phase), όλος ο οργανισμός βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση. Την ώρα που σημαντικές κυτταρικές αλλαγές δρομολογούνται στο σωματικό επίπεδο, η ψυχή και το αυτόνομο νευρικό σύστημα προσπαθούν επίσης να διαχειριστούν την απροσδόκητη κατάσταση. Ο οργανισμός μπαίνει σε κατάσταση υπερέντασης (συμπαθητικοτονία) και ο νους απορροφάται πλήρως από το περιεχόμενο της σύγκρουσης. Οι διαταραχές ύπνου και η έλλειψη όρεξης είναι χαρακτηριστικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης. Βιολογικά αυτό είναι ζωτικής σημασίας γιατί η εστίαση στο περιεχόμενο της σύγκρουσης και οι επιπλέον ώρες εγρήγορσης δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για την διεργασία επίλυσης της σύγκρουσης και την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Η φάση ενεργούς-σύγκρουσης αποκαλείται και «ψυχρή φάση». Επειδή τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση άγχους, χαρακτηριστικά συμπτώματα της φάσης-ενεργούς- σύγκρουσης είναι τα κρύα άκρα (ειδικά τα κρύα χέρια), τα ρίγη και ψυχρές εφιδρώσεις. Η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται φυσικά από το μέγεθος της σύγκρουσης.
Αν το άτομο παραμείνει σε μια έντονη φάση ενεργούς- σύγκρουσης επί μακρόν, η κατάσταση μπορεί και να αποβεί μοιραία. Ο Dr. Χάμερ όμως αποδεικνύει πέραν λογικής αμφιβολίας πως ένας οργανισμός δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει από τον ίδιο τον καρκίνο του. Το άτομο μπορεί να πεθάνει από μηχανικές επιπλοκές που προκαλεί ένας όγκος, αν για παράδειγμα αποφράξει ένα ζωτικό όργανο όπως το κόλον ή τους χοληφόρους πόρους. Όμως δεν μπορούν με κανέναν τρόπο τα καρκινικά κύτταρα από μόνα τους να προκαλέσουν τον θάνατο. Στην Νέα Γερμανική Ιατρική - ΝΓΙ η διάκριση ανάμεσα στους «καλοήθεις» και στους «κακοήθεις» όγκους χάνει το νόημά της. Ο όρος «κακοήθης» είναι ένας κατασκευασμένος όρος (το ίδιο ισχύει για τους καρκινικούς δείκτες) που απλά δείχνει πως η κυτταρική αναπαραγωγική δράση έχει ξεπεράσει ένα αυθαίρετα επιλεγμένο όριο.
Αν το άτομο πεθάνει κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης αυτό γίνεται συνήθως λόγω απώλειας ενέργειας, απώλειας βάρους, στέρησης ύπνου και συναισθηματικής και νοητικής εξάντλησης. Συχνά είναι η ίδια η συγκλονιστική διάγνωση καρκίνου ή μια αρνητική πρόγνωση του τύπου – «σου μένουν έξι μήνες ζωής!» - που φέρνουν τους ασθενείς (και τους αγαπημένους τους) σε κατάσταση απελπισίας. Με ελάχιστη ως καμία ελπίδα και στερημένοι από τη ζωτική τους ενέργεια, κυριολεκτικά λειώνουν και τελικά πεθαίνουν από καχεξία, μια αγωνιώδη και επίπονη διαδικασία που απλά επιταχύνεται από τις συμβατικές θεραπευτικές αγωγές.
Αν ο ασθενής δεν έχει υποβληθεί σε συμβατικές θεραπείες (και ιδίως χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία), η ΝΓΙ έχει ποσοστά επιτυχίας 95-98 τοις εκατό. Η ειρωνεία είναι πως αυτές οι στατιστικές για τα καταπληκτικά ποσοστά επιτυχίας του Dr. Χάμερ έχουν ανακοινωθεί από τις ίδιες τις διωκτικές αρχές. Όταν ο Dr. Χάμερ συνελήφθη το 1997 με την κατηγορία της παροχής ιατρικών συμβουλών σε τρεις ασθενείς χωρίς άδεια, η αστυνομία κατάσχεσε τους φακέλους των ασθενών του και τους έδωσε για επεξεργασία. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης ένας εισαγγελέας αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως μετά από παρέλευση πέντε χρόνων 6000 από 6500 ασθενείς, στην πλειοψηφία με «καταληκτικούς» καρκίνους βρίσκονταν ακόμα εν ζωή. Με τις συμβατικές θεραπείες οι αριθμοί είναι σε γενικές γραμμές ακριβώς αντίθετοι. Σύμφωνα με τον επιδημιολόγο και βιοστατιστικολόγο Dr. Ούλριχ Άμπελ (Γερμανία) «Τα ποσοστά επιτυχίας των περισσοτέρων χημειοθεραπειών είναι φρικτά…Δεν υπάρχουν επιστημονικά πειστήρια για την δυνατότητα της (χημειοθεραπείας) να παρατείνει καθ’ οιονδήποτε αισθητό τρόπο της ζωές των ασθενών που πάσχουν από τις πιο κοινές μορφές καρκίνου…Η Χημειοθεραπεία για κακοήθειες μη εγχειρήσιμες, όπως είναι το 80% όλων των καρκίνων, είναι επιστημονικός κρανίου τόπος.» (Lancet 1991).
TO ΣΩΜΑ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ
Η επίλυσης της σύγκρουσης σηματοδοτεί την αρχή της δεύτερης φάσης του βιολογικού προγράμματος. Τα συναισθήματά μας και ο οργανισμός μας μπαίνουν αμέσως σε φάση ίασης που υποβοηθείται από το πέρασμα του αυτόνομου νευρικού συστήματος σε κατάσταση «βαγοτονίας». Κατά την φάση ίασης επανέρχεται η όρεξη, όμως νιώθουμε μεγάλη κούραση (μπορεί και να μην μπορούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι). Είναι σημαντικό σ’ αυτήν την φάση να ξεκουραζόμαστε και να προμηθεύουμε τον οργανισμό με τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά ενώ το σώμα μας προσπαθεί να θεραπευτεί. Η δεύτερη φάση αποκαλείται και «θερμή φάση», καθώς στη φάση της βαγοτονίας η αγγειοδιαστολή προκαλεί ζεστά χέρια, ζεστά πόδια και ζεστή επιδερμίδα.
Με την επίλυση της σύγκρουσης παρατηρείται και μια άμεση αλλαγή στο επίπεδο του πάσχοντος οργάνου. Ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός (αύξηση όγκου ελεγχόμενη από τον «αρχέγονο εγκέφαλο») ή η κυτταρική λύση (απώλεια ιστών ελεγχόμενη από τον «νέο εγκέφαλο») παύει αμέσως και ξεκινάει η αντίστοιχη διεργασία επισκευής. Μια περιοχή που νεκρώθηκε ή παρουσίασε ελκώματα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης, τώρα επουλώνεται και αναπληρώνεται με νέα κύτταρα. Αυτή η αναπλήρωση συνήθως συνοδεύεται από πιθανά επίπονο πρήξιμο, που δημιουργείται από το οίδημα που προστατεύει τους ιστούς κατά την φάση θεραπείας. Άλλα συνήθη θεραπευτικά συμπτώματα είναι η υπερευαισθησία, ο κνησμός, οι σπασμοί (αν εμπλέκονται μυϊκοί ιστοί) και οι φλεγμονές. Παραδείγματα «ασθενειών» που εμφανίζονται μόνο κατά την θεραπευτική φάση είναι: κάποιες δερματικές διαταραχές, αιμορροΐδες, λαρυγγίτιδα, βρογχίτιδα, αρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρωση, δυσλειτουργίες της ουροδόχου κύστεως ή των νεφρών, ορισμένες ηπατικές ασθένειες, καθώς και μολύνσεις (βλέπε παρακάτω).
Βασισμένη σε παρατηρήσεις για τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων (μίτωση) και με κριτήριο την γενικά αποδεκτή διαφορά ανάμεσα σε «καλοήθεις» και «κακοήθεις» όγκους, ή συμβατική ιατρική θεωρεί την φυσική αναπαραγωγή κυττάρων των ιστών που βρίσκονται σε διαδικασία ίασης ως «κακοήθεια». Η ΝΓΙ διακρίνει δύο είδη όγκων. Οι όγκοι όμως δεν χωρίζονται σε «καλούς» και «κακούς». Αντίθετα, ταξινομούνται σύμφωνα με τον ιστολογικό τους τύπο και την περιοχή του εγκεφάλου από την οποία προέρχονται και ελέγχονται. Υπάρχουν όγκοι που αναπτύσσονται κατ’ αποκλειστικότητα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης (πνευμονικοί όγκοι, όγκοι στο κόλον, όγκοι στο ήπαρ, όγκοι της μήτρας, όγκοι του προστάτη κ.τ.λ.) και, αντίθετα, όγκοι που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της φυσικής διαδικασίας ανάπλασης του οργάνου. Όπως και με τους όγκους που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», η ανάπτυξη όγκων κατά τη θεραπευτική φάση δεν είναι ούτε τυχαία ούτε άσκοπη αφού ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός σταματάει αμέσως μόλις σταματήσει η επισκευή του ιστού. Ο καρκίνος των όρχεων, ο καρκίνος των ωοθηκών, το λέμφωμα, το λέμφωμα νον-Χότζκινς, διάφοροι τύποι σαρκώματος, τα καρκινώματα των βρόγχων και του λάρυγγα, όπως και ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, είναι όλοι θεραπευτικής φύσης και είναι αποκλειστικά και μόνο φαινόμενα της θεραπευτικής φάσης της ασθένειας. Αν δεν διακοπεί η θεραπευτική διαδικασία μέσω φαρμακευτικών αγωγών ή υποτροπής της σύγκρουσης, αυτοί οι όγκοι τελικά φθίνουν κατά τη διάρκεια ολοκλήρωσης της θεραπευτικής φάσης.
Ο δεύτερος τύπος καρκίνου του μαστού, ο πορογενής καρκίνος in situ (DCIS) εμπίπτει και αυτός στην ίδια κατηγορία. Ενώ ένας καρκίνος των αδένων των μαστών είναι ένδειξη ότι μια γυναίκα βρίσκεται στην ενεργή φάση μιας σύγκρουσης ανησυχίας, ο καρκίνος των πόρων είναι θετικό σημάδι πως η σχετική σύγκρουση αποχωρισμού («μου πήραν το παιδί ή το σύντροφο από το στήθος») έχει επιλυθεί. Καμία γυναίκα δεν αναπτύσσει καρκίνο του μαστού χωρίς λόγο! Ούτε είναι τυχαία η ανάπτυξη καρκίνου συγκεκριμένα στον δεξιό ή αριστερό μαστό της, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΛΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε ότι η πλευρικότητά μας καθορίζει το αν μία ασθένεια όπως ο καρκίνος, αναπτύσσεται στην δεξιά ή την αριστερή πλευρά του σώματός μας. Ο κανόνας είναι ο εξής: ένας δεξιόχειρας αντιδρά σε μια σύγκρουση που αφορά την μητέρα ή το παιδί της/του με την αριστερή πλευρά του σώματος του, ενώ αντιδρά σε σύγκρουση που έχει να κάνει με έναν «σύντροφο», π.χ. πατέρα, αδερφό/ή, συγγενή, φίλο/η, συνάδελφο κ.τ.λ., με την δεξιά πλευρά. Για τους αριστερόχειρες ισχύει το αντίθετο. Υπάρχει πάντα μία σχέση διασταύρωσης (χιαστί) μεταξύ εγκεφάλου και σώματος, επειδή κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου (εξαιρείται το στέλεχος του εγκεφάλου) ελέγχει την αντίθετη πλευρά του σώματος.
Ο απλούστερος τρόπος να αναγνωρίσουμε την βιολογική μας πλευρικότητα είναι το τεστ του χειροκροτήματος. Το πάνω χέρι είναι το κυρίαρχο χέρι και δείχνει αν είμαστε δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες. Με αυτόν τον τρόπο, ένας καρκίνος του δεξιού μαστού, μια κύστη στην αριστερή ωοθήκη, μια δερματοπάθεια στην δεξιά ή αριστερή πλευρά (ή σε αμφότερες τις πλευρές), μια παράλυση στην αριστερή πλευρά του σώματος (π.χ. μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο), μας δίνουν μια πρώτη ένδειξη ως προς το «ποιος» εμπλέκεται στην αρχική σύγκρουση. Όσον αφορά πιο πολύπλοκες συγκρούσεις (και περιοχές του εγκεφάλου) πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας και την ορμονική κατάσταση του ασθενούς για να μπορούμε να αξιολογήσουμε με ακρίβεια την κατάσταση.
Ο ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ
Μια άλλη διάσταση της έρευνας του Dr. Χάμερ έχει να κάνει με το ρόλο των μικροβίων στην ανάπτυξη των ασθενειών. Οι ανακαλύψεις του σχετικά με το θέμα είναι οι εξής (Τέταρτος Βιολογικός Νόμος): Οι μικροβιακοί οργανισμοί όπως μύκητες, βακτηρίδια και ιοί είναι ενεργοί μόνο κατά τη θεραπευτική φάση και ο τρόπος με τον οποίο δρουν ακολουθεί απόλυτα τη λογική της εξέλιξης του είδους. Τα φυματικά βακτήρια για παράδειγμα, εποικούν μόνο τους ιστούς που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Η λειτουργία τους κατά την θεραπευτική φάση είναι να αποσυνθέτουν τους όγκους των οποίων ή παρουσία είναι πλέον περιττή, π.χ. τους πνευμονικούς όγκους, τους όγκους του προστάτη, της μήτρας, τους όγκους των αδένων του στήθους, τα μελανώματα και τα μεσοθηλιώματα. Τα φυματικά βακτήρια είναι απαραίτητα για την αποσύνθεση των πλεοναζόντων «αναλώσιμων κυττάρων» που υπερ-αναπτύχθηκαν για βιολογικούς λόγους κατά τη φάση ενεργούς-σύγκρουσης. Αν δεν υπάρχουν βακτήρια λόγω εμβολιασμού, κατάχρησης αντιβιοτικών ή χημειοθεραπευτικής αγωγής, ο όγκος δεν μπορεί να αποσυντεθεί όπως θα έπρεπε. Ως αποτέλεσμα, παραμένει στην θέση του και ασβεστοποιείται παραμένοντας εντελώς ακίνδυνος. Αν όμως ανακαλυφθεί τυχαία στη διάρκεια κάποιας ιατρικής εξέτασης, μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένη διάγνωση «καρκίνου», με όλους τους επακόλουθους κινδύνους για δημιουργία νέων συγκρουσιακών σοκ με νέα συμπτώματα. Με την κατανόηση των βιολογικών νόμων της ανάπτυξης των ασθενειών, αυτή η πιθανότητα μπορεί πρακτικά να εξαλειφθεί.
Ενώ τα βακτήρια αποσυνθέτουν τα κύτταρα όγκων που έχουν εξαντλήσει τη χρησιμότητά τους, οι ιοί φαίνεται να σχετίζονται με την διεργασία ίασης των ιστών που ελέγχονται από τους ιστούς του εγκεφαλικού φλοιού, (π.χ. βρόγχοι, ρινικές μεμβράνες, τοιχώματα του στομάχου, τοιχώματα των χοληφόρων πόρων, και της επιδερμίδας). Η ηπατίτιδα, η πνευμονία, ο έρπης, η γρίπη, οι στομαχικές ιώσεις , είναι ενδείξεις πως μια «έντονη» πλην όμως φυσιολογική διαδικασία εκτυλίσσεται στο σώμα. Όσον αφορά στον ρόλο των ιών, ο Dr. Χάμερ προτιμάει να μιλάει για «υποθετικούς ιούς» εφόσον τελευταία η ύπαρξη των ιών έχει αμφισβητηθεί. Αυτή η ανακάλυψη συμφωνεί με τα παλαιότερα ευρήματα του που δείχνουν ότι η διαδικασία επούλωσης και αναπλήρωσης ελκωματικών ή νεκρωμένων ιστών συνεχίζει να συμβαίνει, ακόμα και αν οι ιοί που σχετίζονται με τους ιστούς είναι απόντες.
Το δίλλημα στο οποίο βρίσκεται η συμβατική ιατρική είναι ότι αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει το σχήμα των δύο φάσεων της κάθε ασθένειας, τείνει κατ’ εξακολούθηση να παραβλέπει τη φάση ενεργούς σύγκρουσης κατά την εξέταση του ασθενούς. Εφόσον τα μικρόβια είναι ενεργά μόνο κατά τη θεραπευτική φάση της ασθένειας, και εφόσον η δραστηριότητα των μικροβίων συνοδεύεται από φλεγμονές, πυρετούς, πύον, εκκρίματα και πόνο, τα μικρόβια θεωρούνται κακοήθη και η αιτία των ασθενειών. Τα μικρόβια όμως δεν προκαλούν τις ασθένειες. Σε τελευταία ανάλυση, ο οργανισμός μας κάνει χρήση των μικροβιακών οργανισμών ώστε να βελτιστοποιήσει τη θεραπευτική διαδικασία. Τα μικρόβια βεβαίως, μπορούν να μεταδοθούν από άτομο σε άτομο, όμως παραμένουν ανενεργά μέχρις ότου το άτομο να βρεθεί στη θεραπευτική φάση μιας ίδιου τύπου σύγκρουσης.
ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗΣ
Βασιζόμενοι στο «Οντογεννετικό Σύστημα των Όγκων της ΝΓΙ, η ευρέως εξαπλωμένη θεωρία της μετάστασης που υποστηρίζει πως τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν δια μέσω του κυκλοφορικού και το λεμφικού συστήματος και δημιουργούν καρκίνους σε νέα σημεία είναι, σύμφωνα με τον Dr. Χάμερ, «καθαρή ακαδημαϊκή μυθοπλασία». Τα κύτταρα γενικά και τα καρκινικά κύτταρα ειδικότερα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν την ιστολογική τους δομή ή να διαπεράσουν τον ουδό της βλαστικής στοιβάδας. Ένα πνευμονικό καρκινικό κύτταρο, για παράδειγμα, που έχει ενδοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» καιπολλαπλασιάζεται κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί σε οστικό κύτταρο που έχει μεσοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον εγκεφαλικό φλοιό («νέο εγκέφαλο»), και αποσυντίθεται κατά την διάρκεια της φάσης ενεργούς σύγκρουσης. Σύμφωνα με το σενάριο «ο καρκίνος του πνεύμονα κάνει μετάσταση στα οστά», τα καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα θα προκαλούσαν τρύπες (δηλαδή οστεόλυση – που είναι το αντίθετο του όγκου) σε κάποιο οστό του σώματος. Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε: γιατί τα καρκινικά κύτταρα σπάνια «εξαπλώνονται» στους κοντινότερους γειτονικούς ιστούς, π.χ. από την μήτρα στον τράχηλο. Αν τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν μέσω του κυκλοφορικού συστήματος, γιατί οι υπηρεσίες αιμοδοσίας δεν κάνουν εργαστηριακές αναλύσεις για την ανίχνευση καρκινικών κυττάρων στο αίμα του δότη; Γιατί δεν βρίσκουμε πολλαπλούς καρκίνους στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων των καρκινοπαθών;
Στις 19 Αυγούστου του 2004, η Καναδική εφημερίδα Globe and Mail, δημοσίευσε ένα άρθρο τιτλοφορούμενο «Ερευνητές Αναζητούν Αιματολογικό Τεστ για τον Καρκίνο του Μαστού». Το κείμενο περιείχε διάφορες αποκαλυπτικές δηλώσεις: «Το κυνήγι καρκινικών κυττάρων στο κυκλοφορικό σύστημα έχει διαρκέσει δέκα χρόνια….» και «μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε η τεχνολογία για να αφαιρέσουμε το τυχόν καρκινικό κύτταρο από τα εκατομμύρια ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια που υπάρχουν σε μια φιάλη ανθρώπινου αίματος». Εκτός του ότι δεν φαίνεται να έχει τέλος αυτό το «κυνήγι» (όπως μαρτυράει το άρθρο), δεν υπονοεί το άρθρο ότι η θεωρία της «μετάστασης» παραπληροφορούσε το κοινό και τρομοκρατούσε μέχρι θανάτου εκατομμύρια καρκινοπαθών για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες τώρα;
Ο Dr. Χάμερ βέβαια δεν αμφισβητεί την ύπαρξη δευτερευόντων καρκίνων.Αυτοί οι επακόλουθοι καρκίνοι όμως δεν δημιουργούνται από μεταναστεύοντα κύτταρα που ως εκ θαύματος μεταμορφώνονται σε κύτταρα διαφορετικού τύπου, αλλά από νέα συγκρουσιακά σοκ. Νέα συγκρουσιακά σοκ (DHS) μπορεί να δημιουργηθούν από επιπλέον τραυματικές εμπειρίες που φέρνει η ζωή ή μέσα από διαγνωστικά σοκ. Όπως αναφέρθηκε ήδη, μία απρόσμενη διάγνωση καρκίνου, ή η ανακοίνωση μιας «μετάστασης» μπορεί να πυροδοτήσει ένα σοκ φόβου-θανάτου (που προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα), ή οποιοδήποτε άλλου είδους «διαγνωστικό σοκ», δημιουργώντας νέους καρκίνους σε άλλα μέρη του σώματος. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ασθενείς δεν καταφέρνουν να φτάσουν ποτέ στην θεραπευτική φάση, γιατί η κατάσταση υπερβολικού στρες στην οποία βρίσκονται τους εξασθενεί σε τέτοιο βαθμό που οι πιθανότητες να επιβιώσουν μιας υψηλά τοξικής χημειοθεραπείας είναι πολύ μικρές.
Ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα είναι ο καρκίνος των οστών. Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως τα οστά μας είναι βιολογικά συνδεδεμένα με την αυτοπεποίθησή και την αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, όταν σε κάποιον ανακοινώνεται πώς πάσχει από μια ασθένεια που απειλεί την ίδια την ζωή του, ειδικά από έναν «καλπάζοντα καρκίνο», το μεταφράζει μέσα του ως: «τώρα είμαι άχρηστος», και τα οστά δίπλα στο σημείο που αισθανόμαστε «άχρηστοι» αρχίζουν να απασβεστοποιούνται (στην περίπτωση καρκίνου του μαστού αυτό συμβαίνει συχνά στην περιοχή του στέρνου ή των πλευρών). Όπως και στην περίπτωση σπασμένου οστού, ο σκοπός αυτού του βιολογικού προγράμματος (δηλ. της «ασθένειας») εμφανίζεται στο τέλος της θεραπευτικής φάσης. Όταν τελειώσει η φάση επισκευής, το οστό θα είναι πολύ ισχυρότερο σ’ αυτό το σημείο, σιγουρεύντας πως θα είμαστε πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι να ανταπεξέλθουμε σε περίπτωση μιας νέας «σύγκρουση υποτίμησης του εαυτού μας».
Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ
Αφού επιλυθεί η σύγκρουση, η εγκεφαλική κάκωση – ταυτόχρονα με την ψυχή και το όργανο – εισέρχεται και αυτή στη θεραπευτική φάση. Όπως σε κάθε τραύμα που βρίσκεται σε φάση επούλωσης, αναπτύσσεται ένα οίδημα (μαζεύεται υγρό) γύρω από την κάκωση ώστε να προστατευτεί ο υπό ανάρρωση νευρικός ιστός. Στην αξονική τομογραφία του εγκεφάλου οι αλλαγές είναι ευκρινώς αναγνωρίσιμες: οι σαφείς ομοκεντρικοί κύκλοι βυθισμένοι πλέον στο οίδημα φαίνονται ασαφείς, δυσδιάκριτοι και σκοτεινοί.
Στο απόγειο της θεραπευτικής φάσης, όταν το εγκεφαλικό οίδημα έχει φτάσει στο μέγιστό του, ο εγκέφαλος πυροδοτεί μια βραχείας διάρκειας, δυνατή ώση που αποβάλλει το οίδημα. Στην ορολογία της ΝΓΙ , αυτή η αντίστροφη ρύθμιση ονομάζεται «Επιληπτοειδής Κρίση» (ΕΚ/EC). Στην διάρκεια αυτής της κρίσης ολόκληρος ο οργανισμός ξαναπερνάει για σύντομο χρονικό διάστημα σε κατάσταση συμπαθητικοτονίας, δηλ. το άτομο ξαναζεί τα συμπτώματα της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης όπως ψυχρές εφιδρώσεις, κρύα άκρα, ταχυκαρδία και ναυτία. Η ένταση και διάρκεια αυτής της προ-προγραμματισμένης κρίσης εξαρτάται από την ένταση και τη διάρκεια της σύγκρουσης που προηγήθηκε. Καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια, ασθματικές κρίσεις και επιληπτικές κρίσεις δεν είναι παρά μόνο μερικά παραδείγματα των συμπτωμάτων της κρίσιμης αυτής καμπής. Ο τύπος της «κρίσης» αυτής, εξαρτάται πάντα από την φύση της σύγκρουσης και την συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται μ’ αυτήν.
Αφού αποβληθεί το οίδημα, νευρογλοιακός ιστός - ο συνδετικός εγκεφαλικός ιστός που προσφέρει δομική υποστήριξη στους νευρώνες - μαζεύεται στην περιοχή ώστε να βοηθήσει την ανάνηψη των νευρώνων που επηρεάστηκαν από το συγκρουσιακό σοκ (DHS). Είναι αυτή ακριβώς η φυσική συσσώρευση νευρογλοιακού ιστού που η συμβατική ιατρική ονομάζει «όγκο εγκεφάλου», με ολέθριες συχνά επιπτώσεις για τον ασθενή. Ο Dr. Χάμερ έδειξε ήδη από το 1981 ότι ένας «όγκος στον εγκέφαλο» δεν είναι ασθένεια με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά σύμπτωμα της θεραπευτικής φάσης που τρέχει παράλληλα και στο όργανο (το οποίο όργανο ελέγχεται από την αντίστοιχη περιοχή του εγκεφάλου που περνάει ταυτόχρονα τη φάση θεραπείας της). «Μεταστατικοί καρκίνοι εγκεφάλου» συνεπώς, δεν υπάρχουν.
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΝΓΙ (με δυο λόγια)
Το πρώτο βήμα στην ΝΓΙ είναι να δοθεί στον ασθενή η κατανόηση της βιολογικής φύσης ενός συμπτώματος π.χ. ενός συγκεκριμένου καρκίνου σε σχέση με την ψυχική του αιτία. Μια αξονική τομογραφία εγκεφάλου και το πλήρες ιατρικό ιστορικό του ασθενούς είναι ζωτικής σημασίας ώστε να προσδιορισθεί αν αυτός βρίσκεται ακόμα στη φάση ενεργούς σύγκρουσης ή αν βρίσκεται ήδη στη θεραπευτική φάση. Αν είναι ακόμα στην φάση ενεργούς σύγκρουσης, στόχος είναι η αναγνώριση του αρχικού συγκρουσιακού σοκ (DHS) και η ανάπτυξη στρατηγικής για την επίλυση της σύγκρουσης. Σημαντική είναι η προετοιμασία του ασθενή για τα θεραπευτικά συμπτώματα που θα ακολουθήσουν καθώς και για ενδεχόμενες επιπλοκές που ίσως επιφέρουν. Αυτά τα συμπτώματα είναι πάρα πολύ προβλέψιμα! Τα ευρήματα του Dr. Χάμερ μας δίνουν – για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής – ένα σύστημα στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε όχι μόνο για να κατανοήσουμε, αλλά και για να προβλέψουμε την εξέλιξη και τα συμπτώματα της κάθε ασθένειας. Αυτή είναι η πραγματική προληπτική ιατρική, μια όψη της Νέας Γερμανικής Ιατρικής που δεν πρέπει να σταματήσουμε να τονίζουμε. Η αληθινή πρόληψη προϋποθέτει την κατανόηση της πραγματικής αιτίας μιας ασθένειας, και η έρευνα του Dr. Χάμερ μας την δίνει με υπέροχη λεπτομέρεια. Κατανοώντας τους «Πέντε Βιολογικούς Νόμους» των αιτιών και της θεραπευτικής διαδικασίας των ασθενειών, απελευθερωνόμαστε από τον φόβο και τον πανικό που συνοδεύει την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Η γνώση είναι όντως δύναμη. Σε αυτή την περίπτωση όμως σώζει και ζωές.
(Η Caroline Markolin, Ph.D, είναι καθηγήτρια της ΝΓΙ, εκπαιδευμένη και αναγνωρισμένη από τον Dr. Hamer. Ζει στον Καναδά και προσφέρει σεμινάρια πάνω στην ΝΓΙ σε τακτική βάση στο Μοντρεάλ και το Βανκούβερ του Καναδά.
Για περισσότερες πληροφορίες για την ΝΓΙ, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα http://learninggnm.com
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό EXPLORE! Vol. 6/Nr. 3 – τον Μάϊο του 2007)
Μετάφραση:: Φίλ. Κότσης
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
Ο Dr. Χάμερ απέδειξε ότι «κάθε ασθένεια προκαλείται από ένα συγκρουσιακό σοκ που βρίσκει το άτομο παντελώς απροετοίμαστο» (Πρώτος Βιολογικός Νόμος). Προς τιμή του γιου του, ο Dr. Χάμερ ονόμασε αυτό το απρόσμενο στρεσογόνο γεγονός Σύνδρομο Ντιρκ Χάμερ ή DHS (Dirk Hamer Syndrome). Από ψυχολογική άποψη, το DHS είναι ένα πολύ προσωπικό γεγονός διαμορφωμένο από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες, τις αδυναμίες μας, τις προσωπικές μας αντιλήψεις, τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Όμως, το DHS δεν είναι απλά μια ψυχολογική εμπειρία, αλλά περισσότερο μια βιολογική σύγκρουση που πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους.
Τα ζώα βιώνουν αυτά τα βιολογικά σοκ με όρους πραγματικούς, για παράδειγμα, μέσα από την ξαφνική απώλεια της φωλιάς ή της εδαφικής περιοχής τους, την απώλεια ενός νεοσσού, τον χωρισμό από το ταίρι ή την αγέλη τους, μέσα από μια απροσδόκητη απειλή λιμοκτονίας, ή από αιφνίδιο φόβο θανάτου. Επειδή όμως μέσω των αιώνων ο ανθρώπινος νους ανέπτυξε την ικανότητα της αφηρημένης σκέψης, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να βιώσουμε αυτές τις βιολογικές συγκρούσεις και με μεταφορικό τρόπο. Ένας άντρας ας πούμε, μπορεί να βιώσει ως «σύγκρουση εδαφικής απώλειας» την απροσδόκητα απώλεια της οικίας ή της εργασίας του. Μια γυναίκα μπορεί να βιώσει μια έντονη ανησυχία για την υγεία ενός μέλους της οικογένειας ως «σύγκρουση φωλιάς» Μία «σύγκρουση εγκατάλειψης» μπορεί να πυροδοτηθεί μέσα από ένα αναπάντεχο διαζύγιο ή από επείγουσα μεταφορά στο νοσοκομείο. Τα παιδιά συχνά βιώνουν ως «σύγκρουση χωρισμού» την επιστροφή της μητέρας τους στη δουλειά ή τον χωρισμό των γονιών τους.
Αναλύοντας χιλιάδες αξονικές τομογραφίες εγκεφάλων (CT) σχετικές με τα ιστορικά των ασθενών του, ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως την στιγμή που ο ασθενής υφίσταται το DHS, το σοκ επηρεάζει μία συγκεκριμένη και προκαθορισμένη περιοχή του εγκεφάλου δημιουργώντας μια «κάκωση» που είναι ορατή στην αξονική τομογραφία ως μια σειρά ευδιάκριτων ομόκεντρων κύκλων ( το 1989, η Siemens, εταιρεία που κατασκευάζει αξονικούς τομογράφους, πιστοποίησε ότι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι δεν ήταν τεχνουργήματα του τομογράφου). Τη στιγμή του συγκρουσιακού σοκ, τα εγκεφαλικά κύτταρα που επηρεάζονται μεταφέρουν το σοκ στο αντίστοιχο όργανο, που με τη σειρά του αντιδρά με μια εντελώς προκαθορισμένη αλλοίωση. Ο λόγος για τον οποίο συγκεκριμένες συγκρούσεις είναι άρρηκτα δεμένες με καθορισμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ότι κατά τη διάρκεια της ιστορικής μας εξέλιξης, κάθε τμήμα του εγκεφάλου προγραμματίστηκε ώστε να αντιδρά άμεσα σε συγκρούσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωσή μας. Και ενώ ο «αρχέγονος εγκέφαλος» (στέλεχος και παρεγκεφαλίδα) είναι προγραμματισμένος να αντιμετωπίζει ζητήματα επιβίωσης που αφορούν την αναπνοή, την τροφή, ή την αναπαραγωγή, ο «νέος εγκέφαλος» (ο εγκεφαλικός φλοιός) είναι κωδικοποιημένος με πιο εξελιγμένα ζητήματα όπως εδαφικές συγκρούσεις, συγκρούσεις χωρισμού, συγκρούσεις ταυτότητας και αυτό-υποτίμησης.
Η ιατρική έρευνα του Dr. Χάμερ είναι στενά συνδεδεμένη με την επιστήμη της εμβρυολογίας, καθόσον το κατά πόσο το όργανο αντιδρά σε μια σύγκρουση με δημιουργία όγκου, με καταστροφή ιστών, ή λειτουργική απώλεια, καθορίζεται από την εμβρυϊκή βλαστική στοιβάδα από την οποία προέρχονται τόσο το όργανο όσο και ο αντίστοιχός εγκεφαλικός ιστός (Τρίτος Βιολογικός Νόμος).
Το «Οντογενετικό Σύστημα Όγκων» της ΝΓΙ μας εξηγεί πως όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», που προέρχονται από το ενδόδερμα ή το «αρχέγονο» μεσόδερμα, όπως οι πνεύμονες, το συκώτι, το κόλον, ο προστάτης, η μήτρα, το χόριο, τα πλευρά, το περιτόναιο, το περικάρδιο, οι αδένες των μαστών κ.λπ., πάντα αντιδρούν στο συγκρουσιακό σοκ με πολλαπλασιασμό κυττάρων. Οι όγκοι αυτών των οργάνων συνεπώς, αναπτύσσονται αποκλειστικά κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase) – που ξεκινά με το DHS.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του πνεύμονα. Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα, είναι μια «σύγκρουση φόβου-θανάτου», γιατί σε βιολογικούς όρους ο πανικός θανάτου συνδέεται με την αδυναμία αναπνοής. Με το σοκ του φόβου-θανάτου οι κυψελίδες των πνευμόνων, που ρυθμίζουν την αναπνοή, αρχίζουν άμεσα να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας ένα πνευμονικό όγκο. Αντίθετα με την κλασσική ιατρική άποψη, αυτός ο πολλαπλασιασμός πνευμονικών κυττάρων δεν είναι μια άσκοπη διεργασία. Υπηρετεί συγκεκριμένο βιολογικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την αύξηση της χωρητικότητας των πνευμόνων ώστε να βελτιστοποιηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του οργανισμού. Οι αναλύσεις των αξονικών τομογραφιών εγκεφάλου που έγιναν από τον Dr. Χάμερ δείχνουν ότι κάθε άτομο με καρκίνο του πνεύμονα επιδεικνύει μία χαρακτηριστική διάταξη ευκρινών ομόκεντρων κύκλων στην αντίστοιχη περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου και ότι κάθε ασθενής έχει ζήσει έναν εντελώς αναπάντεχο πανικό φόβου-θανάτου πριν την εκδήλωση του καρκίνου. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η σύγκρουση φόβου-θανάτου πυροδοτήθηκε από μια διάγνωση καρκίνου την οποία το άτομο εξέλαβε ως «θανατική καταδίκη». Δεδομένου ότι το κάπνισμα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία διεθνώς, αυτή η ανακάλυψη ρίχνει νέο φως στην αινιγματική αύξηση του καρκίνου των πνευμόνων («του υπ’ αριθμόν ένα δολοφόνου») και αμφισβητεί ευθέως πως το κάπνισμα είναι αφ’ εαυτού αιτία του καρκίνου των πνευμόνων.
Ο αδενοειδής καρκίνος του μαστού, σύμφωνα με τα ευρήματα του Dr. Χάμερ,είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης-ανησυχίας «μητέρας-παιδιού» ή «συντρόφου». Αυτοί οι τύποι σύγκρουσης επιδρούν πάντα στον «αρχέγονο εγκέφαλο» στην περιοχή που ελέγχει τους γαλακτοποιούς αδένες. Μία γυναίκα μπορεί να βιώσει μια σύγκρουση «μητέρας-παιδιού» όταν το παιδί της τραυματιστεί ξαφνικά ή ασθενήσει σοβαρά. Κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης, τα κύτταρα του γαλακτοποιού αδένα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, δημιουργώντας έναν όγκο. Ο βιολογικός σκοπός του πολλαπλασιασμού των κυττάρων είναι η αύξηση της ικανότητας παροχής μητρικού γάλατος στο παιδί που υποφέρει ώστε να επιταχυνθεί η ίασή του. Κάθε γυναίκα όπως και κάθε θηλαστικό, γεννιέται με αυτό το πανάρχαιο βιολογικό πρόγραμμα. Πληθώρα περιπτωσιολογικών μελετών του Dr. Χάμερ, δείχνουν πως γυναίκες, ακόμα και όταν δεν θηλάζουν, ανέπτυξαν όγκο των γαλακτοποιών αδένων λόγω μιας έμμονης ανησυχίας για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο (ένα παιδί που βρίσκεται σε δυσκολία, έναν γονέα που ασθενεί, ή έναν αγαπημένο φίλο/φίλη για τον οποίον έχει πραγματικά λόγο να ανησυχεί).
Αυτά που έχουν ειπωθεί για τον καρκίνο των πνευμόνων και των μαστώνέχουν επίσης εφαρμογή και σε όλους τους άλλους καρκίνους που προέρχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Ο καθένας απ’ αυτούς πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο συγκρουσιακό σοκ που ενεργοποιεί ένα «Σημαντικό Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα» (Significant Biological Special Program – SBS) (Πέμπτος Βιολογικός Νόμος) που επιτρέπει στον οργανισμό να αντιπαρέρχεται τον καθημερινό τρόπο αυτόματης λειτουργίας του και να διαχειρίζεται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σε κάθε τύπο σύγκρουσης αντιστοιχεί ένα σημείο του εγκεφάλου το οποίο συντονίζει το συγκεκριμένο βιολογικό πρόγραμμα.
Ενώ τα όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» δημιουργούν όγκους κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, το αντίθετο συμβαίνει με όλα τα όργανα που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό του «νέου εγκεφάλου». Όσον αφορά τον εμβρυϊκό φλοιό, όλα τα όργανα και όλοι οι ιστοί (ωοθήκες, όρχεις, κόκαλα, λεμφαδένες, επιδερμίδα, τράχηλος της μήτρας, βρόγχοι, στεφανιαία αγγεία, γαλακτοφόροι πόροι κ.λ.π. ) που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό προέρχονται από το εκτόδερμα και το νεοεγκεφαλικό μεσόδερμα. Την στιγμή του συγκρουσιακού σοκ το όργανο που αντιστοιχεί βιολογικά σε αυτό απαντάει με εκφυλισμό κυττάρων. Η νέκρωση των ωοθηκών ή των όρχεων, η οστεοπόρωση, ο καρκίνος των οστών, τα στομαχικά έλκη, για παράδειγμα, είναι καταστάσεις που συμβαίνουν μόνο ενώ το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικού στρες που σχετίζεται με το αντίστοιχο συγκρουσιακό σοκ. Όπως αναμένεται, αυτή η απώλεια ιστών έχει το βιολογικής σκοπό της.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ιστό της εσωτερικής επιφάνειας των γαλακτοφόρων πόρων. Εφόσον το πλακώδες επιθήλιο τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων αναπτύσσεται πολύ αργότερα από τους γαλακτοπαραγωγούς αδένες, η λειτουργία των νεότερων αυτών ιστών ελέγχεται από ένα νεότερο τμήμα του εγκεφάλου δηλ. από τον εγκεφαλικό φλοιό. Η βιολογική σύγκρουση που αντιστοιχεί στο εσωτερικό τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων είναι η «σύγκρουση χωρισμού» τον οποίο βιώνει η γυναίκα ως «μου πήραν το παιδί μου ή τον σύντροφό μου από το στήθος». Ένα θηλυκό θηλαστικό μπορεί να βιώσει την ίδια σύγκρουση αν σκοτωθεί ή χαθεί το νεογνό του. Ως φυσική αντίδραση στην σύγκρουση χωρισμού ο ιστός των τοιχωμάτων των γαλακτοφόρων πόρων αρχίζει να δημιουργεί ελκώσεις. Ο σκοπός αυτής της απώλειας ιστών είναι η αύξηση της διαμέτρου των γαλακτοφόρων πόρων, ώστε το γάλα που δεν χρησιμεύει πλέον να μπορεί να αποστραγγιστεί ευκολότερα αντί να μαζεύεται στο στήθος. Κάθε γυναικείος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος με αυτήν τη βιολογική αντίδραση. Επειδή το γυναικείο στήθος είναι, μιλώντας με βιολογικούς όρους, συνώνυμο με την γαλουχία και την φροντίδα, οι γυναίκες βιώνουν αυτές τις συγκρούσεις σε περίπτωση αιφνίδιων χωρισμών από κάποιον για τον οποίο νοιάζονται έντονα. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φυσικά συμπτώματα κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, εκτός ίσως από μια περιστασιακή ελαφρά αίσθηση «τραβήγματος» στο στήθος.
ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε επίσης, πως με την προϋπόθεση της επίλυσης της σύγκρουσης κάθε ασθένεια εκτυλίσσεται σε δύο φάσεις (Δεύτερος Βιολογικός Νόμος). Κατά την πρώτη, ή αλλιώς φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase – ca phase), όλος ο οργανισμός βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση. Την ώρα που σημαντικές κυτταρικές αλλαγές δρομολογούνται στο σωματικό επίπεδο, η ψυχή και το αυτόνομο νευρικό σύστημα προσπαθούν επίσης να διαχειριστούν την απροσδόκητη κατάσταση. Ο οργανισμός μπαίνει σε κατάσταση υπερέντασης (συμπαθητικοτονία) και ο νους απορροφάται πλήρως από το περιεχόμενο της σύγκρουσης. Οι διαταραχές ύπνου και η έλλειψη όρεξης είναι χαρακτηριστικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης. Βιολογικά αυτό είναι ζωτικής σημασίας γιατί η εστίαση στο περιεχόμενο της σύγκρουσης και οι επιπλέον ώρες εγρήγορσης δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για την διεργασία επίλυσης της σύγκρουσης και την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Η φάση ενεργούς-σύγκρουσης αποκαλείται και «ψυχρή φάση». Επειδή τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση άγχους, χαρακτηριστικά συμπτώματα της φάσης-ενεργούς- σύγκρουσης είναι τα κρύα άκρα (ειδικά τα κρύα χέρια), τα ρίγη και ψυχρές εφιδρώσεις. Η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται φυσικά από το μέγεθος της σύγκρουσης.
Αν το άτομο παραμείνει σε μια έντονη φάση ενεργούς- σύγκρουσης επί μακρόν, η κατάσταση μπορεί και να αποβεί μοιραία. Ο Dr. Χάμερ όμως αποδεικνύει πέραν λογικής αμφιβολίας πως ένας οργανισμός δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει από τον ίδιο τον καρκίνο του. Το άτομο μπορεί να πεθάνει από μηχανικές επιπλοκές που προκαλεί ένας όγκος, αν για παράδειγμα αποφράξει ένα ζωτικό όργανο όπως το κόλον ή τους χοληφόρους πόρους. Όμως δεν μπορούν με κανέναν τρόπο τα καρκινικά κύτταρα από μόνα τους να προκαλέσουν τον θάνατο. Στην Νέα Γερμανική Ιατρική - ΝΓΙ η διάκριση ανάμεσα στους «καλοήθεις» και στους «κακοήθεις» όγκους χάνει το νόημά της. Ο όρος «κακοήθης» είναι ένας κατασκευασμένος όρος (το ίδιο ισχύει για τους καρκινικούς δείκτες) που απλά δείχνει πως η κυτταρική αναπαραγωγική δράση έχει ξεπεράσει ένα αυθαίρετα επιλεγμένο όριο.
Αν το άτομο πεθάνει κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης αυτό γίνεται συνήθως λόγω απώλειας ενέργειας, απώλειας βάρους, στέρησης ύπνου και συναισθηματικής και νοητικής εξάντλησης. Συχνά είναι η ίδια η συγκλονιστική διάγνωση καρκίνου ή μια αρνητική πρόγνωση του τύπου – «σου μένουν έξι μήνες ζωής!» - που φέρνουν τους ασθενείς (και τους αγαπημένους τους) σε κατάσταση απελπισίας. Με ελάχιστη ως καμία ελπίδα και στερημένοι από τη ζωτική τους ενέργεια, κυριολεκτικά λειώνουν και τελικά πεθαίνουν από καχεξία, μια αγωνιώδη και επίπονη διαδικασία που απλά επιταχύνεται από τις συμβατικές θεραπευτικές αγωγές.
Αν ο ασθενής δεν έχει υποβληθεί σε συμβατικές θεραπείες (και ιδίως χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία), η ΝΓΙ έχει ποσοστά επιτυχίας 95-98 τοις εκατό. Η ειρωνεία είναι πως αυτές οι στατιστικές για τα καταπληκτικά ποσοστά επιτυχίας του Dr. Χάμερ έχουν ανακοινωθεί από τις ίδιες τις διωκτικές αρχές. Όταν ο Dr. Χάμερ συνελήφθη το 1997 με την κατηγορία της παροχής ιατρικών συμβουλών σε τρεις ασθενείς χωρίς άδεια, η αστυνομία κατάσχεσε τους φακέλους των ασθενών του και τους έδωσε για επεξεργασία. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης ένας εισαγγελέας αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως μετά από παρέλευση πέντε χρόνων 6000 από 6500 ασθενείς, στην πλειοψηφία με «καταληκτικούς» καρκίνους βρίσκονταν ακόμα εν ζωή. Με τις συμβατικές θεραπείες οι αριθμοί είναι σε γενικές γραμμές ακριβώς αντίθετοι. Σύμφωνα με τον επιδημιολόγο και βιοστατιστικολόγο Dr. Ούλριχ Άμπελ (Γερμανία) «Τα ποσοστά επιτυχίας των περισσοτέρων χημειοθεραπειών είναι φρικτά…Δεν υπάρχουν επιστημονικά πειστήρια για την δυνατότητα της (χημειοθεραπείας) να παρατείνει καθ’ οιονδήποτε αισθητό τρόπο της ζωές των ασθενών που πάσχουν από τις πιο κοινές μορφές καρκίνου…Η Χημειοθεραπεία για κακοήθειες μη εγχειρήσιμες, όπως είναι το 80% όλων των καρκίνων, είναι επιστημονικός κρανίου τόπος.» (Lancet 1991).
TO ΣΩΜΑ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ
Η επίλυσης της σύγκρουσης σηματοδοτεί την αρχή της δεύτερης φάσης του βιολογικού προγράμματος. Τα συναισθήματά μας και ο οργανισμός μας μπαίνουν αμέσως σε φάση ίασης που υποβοηθείται από το πέρασμα του αυτόνομου νευρικού συστήματος σε κατάσταση «βαγοτονίας». Κατά την φάση ίασης επανέρχεται η όρεξη, όμως νιώθουμε μεγάλη κούραση (μπορεί και να μην μπορούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι). Είναι σημαντικό σ’ αυτήν την φάση να ξεκουραζόμαστε και να προμηθεύουμε τον οργανισμό με τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά ενώ το σώμα μας προσπαθεί να θεραπευτεί. Η δεύτερη φάση αποκαλείται και «θερμή φάση», καθώς στη φάση της βαγοτονίας η αγγειοδιαστολή προκαλεί ζεστά χέρια, ζεστά πόδια και ζεστή επιδερμίδα.
Με την επίλυση της σύγκρουσης παρατηρείται και μια άμεση αλλαγή στο επίπεδο του πάσχοντος οργάνου. Ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός (αύξηση όγκου ελεγχόμενη από τον «αρχέγονο εγκέφαλο») ή η κυτταρική λύση (απώλεια ιστών ελεγχόμενη από τον «νέο εγκέφαλο») παύει αμέσως και ξεκινάει η αντίστοιχη διεργασία επισκευής. Μια περιοχή που νεκρώθηκε ή παρουσίασε ελκώματα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης, τώρα επουλώνεται και αναπληρώνεται με νέα κύτταρα. Αυτή η αναπλήρωση συνήθως συνοδεύεται από πιθανά επίπονο πρήξιμο, που δημιουργείται από το οίδημα που προστατεύει τους ιστούς κατά την φάση θεραπείας. Άλλα συνήθη θεραπευτικά συμπτώματα είναι η υπερευαισθησία, ο κνησμός, οι σπασμοί (αν εμπλέκονται μυϊκοί ιστοί) και οι φλεγμονές. Παραδείγματα «ασθενειών» που εμφανίζονται μόνο κατά την θεραπευτική φάση είναι: κάποιες δερματικές διαταραχές, αιμορροΐδες, λαρυγγίτιδα, βρογχίτιδα, αρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρωση, δυσλειτουργίες της ουροδόχου κύστεως ή των νεφρών, ορισμένες ηπατικές ασθένειες, καθώς και μολύνσεις (βλέπε παρακάτω).
Βασισμένη σε παρατηρήσεις για τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων (μίτωση) και με κριτήριο την γενικά αποδεκτή διαφορά ανάμεσα σε «καλοήθεις» και «κακοήθεις» όγκους, ή συμβατική ιατρική θεωρεί την φυσική αναπαραγωγή κυττάρων των ιστών που βρίσκονται σε διαδικασία ίασης ως «κακοήθεια». Η ΝΓΙ διακρίνει δύο είδη όγκων. Οι όγκοι όμως δεν χωρίζονται σε «καλούς» και «κακούς». Αντίθετα, ταξινομούνται σύμφωνα με τον ιστολογικό τους τύπο και την περιοχή του εγκεφάλου από την οποία προέρχονται και ελέγχονται. Υπάρχουν όγκοι που αναπτύσσονται κατ’ αποκλειστικότητα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης (πνευμονικοί όγκοι, όγκοι στο κόλον, όγκοι στο ήπαρ, όγκοι της μήτρας, όγκοι του προστάτη κ.τ.λ.) και, αντίθετα, όγκοι που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της φυσικής διαδικασίας ανάπλασης του οργάνου. Όπως και με τους όγκους που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», η ανάπτυξη όγκων κατά τη θεραπευτική φάση δεν είναι ούτε τυχαία ούτε άσκοπη αφού ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός σταματάει αμέσως μόλις σταματήσει η επισκευή του ιστού. Ο καρκίνος των όρχεων, ο καρκίνος των ωοθηκών, το λέμφωμα, το λέμφωμα νον-Χότζκινς, διάφοροι τύποι σαρκώματος, τα καρκινώματα των βρόγχων και του λάρυγγα, όπως και ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, είναι όλοι θεραπευτικής φύσης και είναι αποκλειστικά και μόνο φαινόμενα της θεραπευτικής φάσης της ασθένειας. Αν δεν διακοπεί η θεραπευτική διαδικασία μέσω φαρμακευτικών αγωγών ή υποτροπής της σύγκρουσης, αυτοί οι όγκοι τελικά φθίνουν κατά τη διάρκεια ολοκλήρωσης της θεραπευτικής φάσης.
Ο δεύτερος τύπος καρκίνου του μαστού, ο πορογενής καρκίνος in situ (DCIS) εμπίπτει και αυτός στην ίδια κατηγορία. Ενώ ένας καρκίνος των αδένων των μαστών είναι ένδειξη ότι μια γυναίκα βρίσκεται στην ενεργή φάση μιας σύγκρουσης ανησυχίας, ο καρκίνος των πόρων είναι θετικό σημάδι πως η σχετική σύγκρουση αποχωρισμού («μου πήραν το παιδί ή το σύντροφο από το στήθος») έχει επιλυθεί. Καμία γυναίκα δεν αναπτύσσει καρκίνο του μαστού χωρίς λόγο! Ούτε είναι τυχαία η ανάπτυξη καρκίνου συγκεκριμένα στον δεξιό ή αριστερό μαστό της, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΛΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε ότι η πλευρικότητά μας καθορίζει το αν μία ασθένεια όπως ο καρκίνος, αναπτύσσεται στην δεξιά ή την αριστερή πλευρά του σώματός μας. Ο κανόνας είναι ο εξής: ένας δεξιόχειρας αντιδρά σε μια σύγκρουση που αφορά την μητέρα ή το παιδί της/του με την αριστερή πλευρά του σώματος του, ενώ αντιδρά σε σύγκρουση που έχει να κάνει με έναν «σύντροφο», π.χ. πατέρα, αδερφό/ή, συγγενή, φίλο/η, συνάδελφο κ.τ.λ., με την δεξιά πλευρά. Για τους αριστερόχειρες ισχύει το αντίθετο. Υπάρχει πάντα μία σχέση διασταύρωσης (χιαστί) μεταξύ εγκεφάλου και σώματος, επειδή κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου (εξαιρείται το στέλεχος του εγκεφάλου) ελέγχει την αντίθετη πλευρά του σώματος.
Ο απλούστερος τρόπος να αναγνωρίσουμε την βιολογική μας πλευρικότητα είναι το τεστ του χειροκροτήματος. Το πάνω χέρι είναι το κυρίαρχο χέρι και δείχνει αν είμαστε δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες. Με αυτόν τον τρόπο, ένας καρκίνος του δεξιού μαστού, μια κύστη στην αριστερή ωοθήκη, μια δερματοπάθεια στην δεξιά ή αριστερή πλευρά (ή σε αμφότερες τις πλευρές), μια παράλυση στην αριστερή πλευρά του σώματος (π.χ. μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο), μας δίνουν μια πρώτη ένδειξη ως προς το «ποιος» εμπλέκεται στην αρχική σύγκρουση. Όσον αφορά πιο πολύπλοκες συγκρούσεις (και περιοχές του εγκεφάλου) πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας και την ορμονική κατάσταση του ασθενούς για να μπορούμε να αξιολογήσουμε με ακρίβεια την κατάσταση.
Ο ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ
Μια άλλη διάσταση της έρευνας του Dr. Χάμερ έχει να κάνει με το ρόλο των μικροβίων στην ανάπτυξη των ασθενειών. Οι ανακαλύψεις του σχετικά με το θέμα είναι οι εξής (Τέταρτος Βιολογικός Νόμος): Οι μικροβιακοί οργανισμοί όπως μύκητες, βακτηρίδια και ιοί είναι ενεργοί μόνο κατά τη θεραπευτική φάση και ο τρόπος με τον οποίο δρουν ακολουθεί απόλυτα τη λογική της εξέλιξης του είδους. Τα φυματικά βακτήρια για παράδειγμα, εποικούν μόνο τους ιστούς που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Η λειτουργία τους κατά την θεραπευτική φάση είναι να αποσυνθέτουν τους όγκους των οποίων ή παρουσία είναι πλέον περιττή, π.χ. τους πνευμονικούς όγκους, τους όγκους του προστάτη, της μήτρας, τους όγκους των αδένων του στήθους, τα μελανώματα και τα μεσοθηλιώματα. Τα φυματικά βακτήρια είναι απαραίτητα για την αποσύνθεση των πλεοναζόντων «αναλώσιμων κυττάρων» που υπερ-αναπτύχθηκαν για βιολογικούς λόγους κατά τη φάση ενεργούς-σύγκρουσης. Αν δεν υπάρχουν βακτήρια λόγω εμβολιασμού, κατάχρησης αντιβιοτικών ή χημειοθεραπευτικής αγωγής, ο όγκος δεν μπορεί να αποσυντεθεί όπως θα έπρεπε. Ως αποτέλεσμα, παραμένει στην θέση του και ασβεστοποιείται παραμένοντας εντελώς ακίνδυνος. Αν όμως ανακαλυφθεί τυχαία στη διάρκεια κάποιας ιατρικής εξέτασης, μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένη διάγνωση «καρκίνου», με όλους τους επακόλουθους κινδύνους για δημιουργία νέων συγκρουσιακών σοκ με νέα συμπτώματα. Με την κατανόηση των βιολογικών νόμων της ανάπτυξης των ασθενειών, αυτή η πιθανότητα μπορεί πρακτικά να εξαλειφθεί.
Ενώ τα βακτήρια αποσυνθέτουν τα κύτταρα όγκων που έχουν εξαντλήσει τη χρησιμότητά τους, οι ιοί φαίνεται να σχετίζονται με την διεργασία ίασης των ιστών που ελέγχονται από τους ιστούς του εγκεφαλικού φλοιού, (π.χ. βρόγχοι, ρινικές μεμβράνες, τοιχώματα του στομάχου, τοιχώματα των χοληφόρων πόρων, και της επιδερμίδας). Η ηπατίτιδα, η πνευμονία, ο έρπης, η γρίπη, οι στομαχικές ιώσεις , είναι ενδείξεις πως μια «έντονη» πλην όμως φυσιολογική διαδικασία εκτυλίσσεται στο σώμα. Όσον αφορά στον ρόλο των ιών, ο Dr. Χάμερ προτιμάει να μιλάει για «υποθετικούς ιούς» εφόσον τελευταία η ύπαρξη των ιών έχει αμφισβητηθεί. Αυτή η ανακάλυψη συμφωνεί με τα παλαιότερα ευρήματα του που δείχνουν ότι η διαδικασία επούλωσης και αναπλήρωσης ελκωματικών ή νεκρωμένων ιστών συνεχίζει να συμβαίνει, ακόμα και αν οι ιοί που σχετίζονται με τους ιστούς είναι απόντες.
Το δίλλημα στο οποίο βρίσκεται η συμβατική ιατρική είναι ότι αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει το σχήμα των δύο φάσεων της κάθε ασθένειας, τείνει κατ’ εξακολούθηση να παραβλέπει τη φάση ενεργούς σύγκρουσης κατά την εξέταση του ασθενούς. Εφόσον τα μικρόβια είναι ενεργά μόνο κατά τη θεραπευτική φάση της ασθένειας, και εφόσον η δραστηριότητα των μικροβίων συνοδεύεται από φλεγμονές, πυρετούς, πύον, εκκρίματα και πόνο, τα μικρόβια θεωρούνται κακοήθη και η αιτία των ασθενειών. Τα μικρόβια όμως δεν προκαλούν τις ασθένειες. Σε τελευταία ανάλυση, ο οργανισμός μας κάνει χρήση των μικροβιακών οργανισμών ώστε να βελτιστοποιήσει τη θεραπευτική διαδικασία. Τα μικρόβια βεβαίως, μπορούν να μεταδοθούν από άτομο σε άτομο, όμως παραμένουν ανενεργά μέχρις ότου το άτομο να βρεθεί στη θεραπευτική φάση μιας ίδιου τύπου σύγκρουσης.
ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗΣ
Βασιζόμενοι στο «Οντογεννετικό Σύστημα των Όγκων της ΝΓΙ, η ευρέως εξαπλωμένη θεωρία της μετάστασης που υποστηρίζει πως τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν δια μέσω του κυκλοφορικού και το λεμφικού συστήματος και δημιουργούν καρκίνους σε νέα σημεία είναι, σύμφωνα με τον Dr. Χάμερ, «καθαρή ακαδημαϊκή μυθοπλασία». Τα κύτταρα γενικά και τα καρκινικά κύτταρα ειδικότερα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν την ιστολογική τους δομή ή να διαπεράσουν τον ουδό της βλαστικής στοιβάδας. Ένα πνευμονικό καρκινικό κύτταρο, για παράδειγμα, που έχει ενδοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» καιπολλαπλασιάζεται κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί σε οστικό κύτταρο που έχει μεσοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον εγκεφαλικό φλοιό («νέο εγκέφαλο»), και αποσυντίθεται κατά την διάρκεια της φάσης ενεργούς σύγκρουσης. Σύμφωνα με το σενάριο «ο καρκίνος του πνεύμονα κάνει μετάσταση στα οστά», τα καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα θα προκαλούσαν τρύπες (δηλαδή οστεόλυση – που είναι το αντίθετο του όγκου) σε κάποιο οστό του σώματος. Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε: γιατί τα καρκινικά κύτταρα σπάνια «εξαπλώνονται» στους κοντινότερους γειτονικούς ιστούς, π.χ. από την μήτρα στον τράχηλο. Αν τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν μέσω του κυκλοφορικού συστήματος, γιατί οι υπηρεσίες αιμοδοσίας δεν κάνουν εργαστηριακές αναλύσεις για την ανίχνευση καρκινικών κυττάρων στο αίμα του δότη; Γιατί δεν βρίσκουμε πολλαπλούς καρκίνους στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων των καρκινοπαθών;
Στις 19 Αυγούστου του 2004, η Καναδική εφημερίδα Globe and Mail, δημοσίευσε ένα άρθρο τιτλοφορούμενο «Ερευνητές Αναζητούν Αιματολογικό Τεστ για τον Καρκίνο του Μαστού». Το κείμενο περιείχε διάφορες αποκαλυπτικές δηλώσεις: «Το κυνήγι καρκινικών κυττάρων στο κυκλοφορικό σύστημα έχει διαρκέσει δέκα χρόνια….» και «μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε η τεχνολογία για να αφαιρέσουμε το τυχόν καρκινικό κύτταρο από τα εκατομμύρια ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια που υπάρχουν σε μια φιάλη ανθρώπινου αίματος». Εκτός του ότι δεν φαίνεται να έχει τέλος αυτό το «κυνήγι» (όπως μαρτυράει το άρθρο), δεν υπονοεί το άρθρο ότι η θεωρία της «μετάστασης» παραπληροφορούσε το κοινό και τρομοκρατούσε μέχρι θανάτου εκατομμύρια καρκινοπαθών για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες τώρα;
Ο Dr. Χάμερ βέβαια δεν αμφισβητεί την ύπαρξη δευτερευόντων καρκίνων.Αυτοί οι επακόλουθοι καρκίνοι όμως δεν δημιουργούνται από μεταναστεύοντα κύτταρα που ως εκ θαύματος μεταμορφώνονται σε κύτταρα διαφορετικού τύπου, αλλά από νέα συγκρουσιακά σοκ. Νέα συγκρουσιακά σοκ (DHS) μπορεί να δημιουργηθούν από επιπλέον τραυματικές εμπειρίες που φέρνει η ζωή ή μέσα από διαγνωστικά σοκ. Όπως αναφέρθηκε ήδη, μία απρόσμενη διάγνωση καρκίνου, ή η ανακοίνωση μιας «μετάστασης» μπορεί να πυροδοτήσει ένα σοκ φόβου-θανάτου (που προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα), ή οποιοδήποτε άλλου είδους «διαγνωστικό σοκ», δημιουργώντας νέους καρκίνους σε άλλα μέρη του σώματος. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ασθενείς δεν καταφέρνουν να φτάσουν ποτέ στην θεραπευτική φάση, γιατί η κατάσταση υπερβολικού στρες στην οποία βρίσκονται τους εξασθενεί σε τέτοιο βαθμό που οι πιθανότητες να επιβιώσουν μιας υψηλά τοξικής χημειοθεραπείας είναι πολύ μικρές.
Ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα είναι ο καρκίνος των οστών. Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως τα οστά μας είναι βιολογικά συνδεδεμένα με την αυτοπεποίθησή και την αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, όταν σε κάποιον ανακοινώνεται πώς πάσχει από μια ασθένεια που απειλεί την ίδια την ζωή του, ειδικά από έναν «καλπάζοντα καρκίνο», το μεταφράζει μέσα του ως: «τώρα είμαι άχρηστος», και τα οστά δίπλα στο σημείο που αισθανόμαστε «άχρηστοι» αρχίζουν να απασβεστοποιούνται (στην περίπτωση καρκίνου του μαστού αυτό συμβαίνει συχνά στην περιοχή του στέρνου ή των πλευρών). Όπως και στην περίπτωση σπασμένου οστού, ο σκοπός αυτού του βιολογικού προγράμματος (δηλ. της «ασθένειας») εμφανίζεται στο τέλος της θεραπευτικής φάσης. Όταν τελειώσει η φάση επισκευής, το οστό θα είναι πολύ ισχυρότερο σ’ αυτό το σημείο, σιγουρεύντας πως θα είμαστε πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι να ανταπεξέλθουμε σε περίπτωση μιας νέας «σύγκρουση υποτίμησης του εαυτού μας».
Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ
Αφού επιλυθεί η σύγκρουση, η εγκεφαλική κάκωση – ταυτόχρονα με την ψυχή και το όργανο – εισέρχεται και αυτή στη θεραπευτική φάση. Όπως σε κάθε τραύμα που βρίσκεται σε φάση επούλωσης, αναπτύσσεται ένα οίδημα (μαζεύεται υγρό) γύρω από την κάκωση ώστε να προστατευτεί ο υπό ανάρρωση νευρικός ιστός. Στην αξονική τομογραφία του εγκεφάλου οι αλλαγές είναι ευκρινώς αναγνωρίσιμες: οι σαφείς ομοκεντρικοί κύκλοι βυθισμένοι πλέον στο οίδημα φαίνονται ασαφείς, δυσδιάκριτοι και σκοτεινοί.
Στο απόγειο της θεραπευτικής φάσης, όταν το εγκεφαλικό οίδημα έχει φτάσει στο μέγιστό του, ο εγκέφαλος πυροδοτεί μια βραχείας διάρκειας, δυνατή ώση που αποβάλλει το οίδημα. Στην ορολογία της ΝΓΙ , αυτή η αντίστροφη ρύθμιση ονομάζεται «Επιληπτοειδής Κρίση» (ΕΚ/EC). Στην διάρκεια αυτής της κρίσης ολόκληρος ο οργανισμός ξαναπερνάει για σύντομο χρονικό διάστημα σε κατάσταση συμπαθητικοτονίας, δηλ. το άτομο ξαναζεί τα συμπτώματα της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης όπως ψυχρές εφιδρώσεις, κρύα άκρα, ταχυκαρδία και ναυτία. Η ένταση και διάρκεια αυτής της προ-προγραμματισμένης κρίσης εξαρτάται από την ένταση και τη διάρκεια της σύγκρουσης που προηγήθηκε. Καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια, ασθματικές κρίσεις και επιληπτικές κρίσεις δεν είναι παρά μόνο μερικά παραδείγματα των συμπτωμάτων της κρίσιμης αυτής καμπής. Ο τύπος της «κρίσης» αυτής, εξαρτάται πάντα από την φύση της σύγκρουσης και την συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται μ’ αυτήν.
Αφού αποβληθεί το οίδημα, νευρογλοιακός ιστός - ο συνδετικός εγκεφαλικός ιστός που προσφέρει δομική υποστήριξη στους νευρώνες - μαζεύεται στην περιοχή ώστε να βοηθήσει την ανάνηψη των νευρώνων που επηρεάστηκαν από το συγκρουσιακό σοκ (DHS). Είναι αυτή ακριβώς η φυσική συσσώρευση νευρογλοιακού ιστού που η συμβατική ιατρική ονομάζει «όγκο εγκεφάλου», με ολέθριες συχνά επιπτώσεις για τον ασθενή. Ο Dr. Χάμερ έδειξε ήδη από το 1981 ότι ένας «όγκος στον εγκέφαλο» δεν είναι ασθένεια με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά σύμπτωμα της θεραπευτικής φάσης που τρέχει παράλληλα και στο όργανο (το οποίο όργανο ελέγχεται από την αντίστοιχη περιοχή του εγκεφάλου που περνάει ταυτόχρονα τη φάση θεραπείας της). «Μεταστατικοί καρκίνοι εγκεφάλου» συνεπώς, δεν υπάρχουν.
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΝΓΙ (με δυο λόγια)
Το πρώτο βήμα στην ΝΓΙ είναι να δοθεί στον ασθενή η κατανόηση της βιολογικής φύσης ενός συμπτώματος π.χ. ενός συγκεκριμένου καρκίνου σε σχέση με την ψυχική του αιτία. Μια αξονική τομογραφία εγκεφάλου και το πλήρες ιατρικό ιστορικό του ασθενούς είναι ζωτικής σημασίας ώστε να προσδιορισθεί αν αυτός βρίσκεται ακόμα στη φάση ενεργούς σύγκρουσης ή αν βρίσκεται ήδη στη θεραπευτική φάση. Αν είναι ακόμα στην φάση ενεργούς σύγκρουσης, στόχος είναι η αναγνώριση του αρχικού συγκρουσιακού σοκ (DHS) και η ανάπτυξη στρατηγικής για την επίλυση της σύγκρουσης. Σημαντική είναι η προετοιμασία του ασθενή για τα θεραπευτικά συμπτώματα που θα ακολουθήσουν καθώς και για ενδεχόμενες επιπλοκές που ίσως επιφέρουν. Αυτά τα συμπτώματα είναι πάρα πολύ προβλέψιμα! Τα ευρήματα του Dr. Χάμερ μας δίνουν – για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής – ένα σύστημα στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε όχι μόνο για να κατανοήσουμε, αλλά και για να προβλέψουμε την εξέλιξη και τα συμπτώματα της κάθε ασθένειας. Αυτή είναι η πραγματική προληπτική ιατρική, μια όψη της Νέας Γερμανικής Ιατρικής που δεν πρέπει να σταματήσουμε να τονίζουμε. Η αληθινή πρόληψη προϋποθέτει την κατανόηση της πραγματικής αιτίας μιας ασθένειας, και η έρευνα του Dr. Χάμερ μας την δίνει με υπέροχη λεπτομέρεια. Κατανοώντας τους «Πέντε Βιολογικούς Νόμους» των αιτιών και της θεραπευτικής διαδικασίας των ασθενειών, απελευθερωνόμαστε από τον φόβο και τον πανικό που συνοδεύει την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Η γνώση είναι όντως δύναμη. Σε αυτή την περίπτωση όμως σώζει και ζωές.
(Η Caroline Markolin, Ph.D, είναι καθηγήτρια της ΝΓΙ, εκπαιδευμένη και αναγνωρισμένη από τον Dr. Hamer. Ζει στον Καναδά και προσφέρει σεμινάρια πάνω στην ΝΓΙ σε τακτική βάση στο Μοντρεάλ και το Βανκούβερ του Καναδά.
Για περισσότερες πληροφορίες για την ΝΓΙ, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα http://learninggnm.com
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό EXPLORE! Vol. 6/Nr. 3 – τον Μάϊο του 2007)
Μετάφραση:: Φίλ. Κότσης
Πηγή: tvxs.gr
Δείτε επίσης: ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ: ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
Ψυχοσωματικά: Πονάει η ψυχή, νοσεί το σώμα!
Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε αναμνήσεις! Φθάστε όπου δεν μπορείτε!!
ΔΕΙΤΕ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ!!!
.jpg)
 υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του...){kind=link}